یکی از مواقعی که من عمیقا احساس خوبی بهم دست میده وقتیه که به یه موسیقی خوب گوش میدم. یه جور خوبی پر از انرژی میشم. انگار که یه چیزی اون ته تهای دلم می جوشه و قل میزنه میاد بالا. اینقدر که نمی تونم بشینم، بسته به موسیقی یا می رقصم یا دور اتاق راه میرم. چندین بار گوش میدم بهش، اینقدر که ته نشین بشه تو مغزم، که حفظش بشم و بتونم وقتای دیگه همینطور تو مغزم بهش گوش بدم. بعد این موسیقی خوب گاهی فقط میتونه بخاطر شعرش باشه ، شعری که تو اون موقع و حس خاص دوستش داشته باشم به هر دلیلی. تو دو سه روز گذشته دو تا از این ها به پستم خورده که شادم ازشون. اولیش only Girl بوده از Rihanna که شعرش رو دوست داشتم و دومیش I who have nothing از Tom Jones که اینقدر صداش بینظیر بوده که نمی تونم گوش ندم بهش. این شبکه های اجتماعی و گودر هر ضرری داشته باشن گاهی یه چیزایی میدن بهت که عوض همه چیزای دیگه رو در میاره.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر