......

همینه دیگه آدما میان و میرن اما نشونه می ذارن. یه روزهایی هست که همه می تونن لذت ببرن ازش و دور هم باشن و شاد. اما تو می پلکی دور و بر و مرور می کنی سال قبل یا قبل ترش رو که اون روز چه حالت خوب بود و چه دنیا رو از دریچه خوب میدیدی. حالا اگر بخوای با خودت مهربون باشی و نگی که احمق بودی. بعدش اما همه هیجان بقیه مردم برای اون روز تو رو غمگین و دلتنگ تر می کنه. روز ناراحتی تو رو همه جشن میگیرن و شادن و تو هی مرور می کنی اون روز رو که چقدر خوب بود و تو چه خوش بودی از این شادی همگانی. می دونید آدما حداقل اگر و می خواین بیاین و برین روزهایی معمولی باشه که بعدن این روزهای جشن همگانی رو تلخ نکنید. اومدن و رفتن ها بقدر کافی تلخند خودشون.