می دونی خونه حتما باید بالکن داشته باشه. چشم اندازش رو به یه دشت سرسبز یا باغ خونه روبرویی باشه. اگرم نشد حداقل رو به دیوار نباشه که دلت بگیره. باید سقف داشته باشه که اگه هوا بارونیه خیس نشی و بتونی هرچقدر که دلت خواست بمونی و بارون رو تماشا کنی یا اگه آفتابی بود سرت زود درد نگیره از گرما، چشات رو هی ریز نکنی یا دستتو هی سایبون چشات نکنی که آفتاب اذیتت نکنه. حداقل باید طبقه دوم باشه که احساس امنیت کنی. که هرکی اون پایین داشت رد میشد نتونه ببیندت و یا با رد شدنش رشته فکرتو پاره نکنه. باید بقدر یه میز و دوتا صندلی جا داشته باشه. اگه بشه یه تاپ هم توش بذاری که دیگه چه بهتر. میز و صندلیش باید از این لهستانی سفیدا باشه با چند تا کوسنِ چاق و چله و نرم.
حالا می دونی وقتی همه اینا رو داشت چکارا میشه کرد. میشه بارون که میاد بری بشینی تماشا و هی نفس عمیق بکشی. تازه رنگین کمون بعدشم هست. میشه یه لیوان چایی یا شیر قهوه داغ بریزی ببری با خودت و همینطوری که داری به هزارتا چیز فکر می کنی مزه مزه ش کنی. می تونی کتابتو با خودت ببری اونجا بخونی. یه پتو نرم و کوچیک هم ببری که سردت شد بپیچی دورت. بعدش میشه اونجا که کتابه خیلی خوب بود و مجبوری ببندیش که فکر کنی در مورد اون تیکه ش، به منظره روبروت خیره بشی و فکر کنی. می تونی صدای موسیقی رو بلند کنی بعد بری بشینی از اونجا گوش بدی و نگاه مردم کنی که اون پایین دارن زندگی شونو می کنن. هوس سیگار که کردی می تونی بری اونجا بکشی و هی زل بزنی به آتیش سیگارت که چه جوری هی گر میگیره،نشسته یا ایستاده وقتی یه شونه ات رو تکیه دادی به دیوار. وقتایی که دوست جونت هست می تونین با هم برین و بشینید و قهوه و شرابتونو بخورین. اگه تاپ داشت که خیلی بهتر، میچسبی بهش و شرابتو مزه مزه می کنی و کلی احساس خوشبختی می کنی. دلت که گرفته بود و گریه می خواست می تونی بری اونجا گریه کنی یا اشکاتو قورت بدی که کسی نبینه. بی خوابی که به سرت زد شبا می تونی بری بشینی اونجا و هزار ساعت برا خودت فکر و خیال کنی و رویا ببافی. یه روزایی میتونی حتی غذات رو ببری و اونجا بخوری یا عصرونه. یه روزایی هم هست که همینطوری که اونجا نشستی و تو عالمِ خودتی یکی بیاد از پشت بغلت کنه و سرشو لای موهات کنه و لاله گوشت رو ببوسه. خلاصه هیج جای دیگه ای مثل بالکن خونه اینقدر نمی تونه بدرد بخور و پر از خاطره باشه برات. قول میدم.
حالا می دونی وقتی همه اینا رو داشت چکارا میشه کرد. میشه بارون که میاد بری بشینی تماشا و هی نفس عمیق بکشی. تازه رنگین کمون بعدشم هست. میشه یه لیوان چایی یا شیر قهوه داغ بریزی ببری با خودت و همینطوری که داری به هزارتا چیز فکر می کنی مزه مزه ش کنی. می تونی کتابتو با خودت ببری اونجا بخونی. یه پتو نرم و کوچیک هم ببری که سردت شد بپیچی دورت. بعدش میشه اونجا که کتابه خیلی خوب بود و مجبوری ببندیش که فکر کنی در مورد اون تیکه ش، به منظره روبروت خیره بشی و فکر کنی. می تونی صدای موسیقی رو بلند کنی بعد بری بشینی از اونجا گوش بدی و نگاه مردم کنی که اون پایین دارن زندگی شونو می کنن. هوس سیگار که کردی می تونی بری اونجا بکشی و هی زل بزنی به آتیش سیگارت که چه جوری هی گر میگیره،نشسته یا ایستاده وقتی یه شونه ات رو تکیه دادی به دیوار. وقتایی که دوست جونت هست می تونین با هم برین و بشینید و قهوه و شرابتونو بخورین. اگه تاپ داشت که خیلی بهتر، میچسبی بهش و شرابتو مزه مزه می کنی و کلی احساس خوشبختی می کنی. دلت که گرفته بود و گریه می خواست می تونی بری اونجا گریه کنی یا اشکاتو قورت بدی که کسی نبینه. بی خوابی که به سرت زد شبا می تونی بری بشینی اونجا و هزار ساعت برا خودت فکر و خیال کنی و رویا ببافی. یه روزایی میتونی حتی غذات رو ببری و اونجا بخوری یا عصرونه. یه روزایی هم هست که همینطوری که اونجا نشستی و تو عالمِ خودتی یکی بیاد از پشت بغلت کنه و سرشو لای موهات کنه و لاله گوشت رو ببوسه. خلاصه هیج جای دیگه ای مثل بالکن خونه اینقدر نمی تونه بدرد بخور و پر از خاطره باشه برات. قول میدم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر