آداب گوش کردن به موسیقی

هر آهنگ و موسیقی ای رو نمیشه هر جا گوش کرد. زمان و مکان داره اصلا هر آهنگی با خودش. یعنی دقت که بکنی یه جایی پشت جلدی، توی خود آهنگ، بروشوری جایی خودش میگه من رو کی و کجا گوش بدین. گاهی حتی میگه من و با کی گوش بدین، شب باشه یا روز، جزئیات و آداب دارن حتی بعضی هاشون. مثلا اینکه چه نوشیدنی بخوری موقع گوش کردن، تو خونه باشی یا بیرون، یا اینکه مشغولِ چه کاری باشی اصلا. مثلا یه آهنگ هایی هستن که فقط مخصوص جاده اند. یعنی همین طور که تو داری رانندگی می کنی باید آهنگه بلد باشه تو رو سوار موجش کنه و ببره با خودش. که یهو نگاه کنی ببینی صد مایل رفتی و نفهمیدی. یه سریشون مال وقتهایی ان که پر از انرژی هستی و سرخوش، از دنده راست بیدار شدی و خوش خوشونته الکی همینجوری. یه روز تعطیلی سر صبحی همینطوری که داری تو خونه می پلکی و کارات رو می کنی طرف داره می خونه و تو هم باهاش زمزمه میکنی و بعضا قر میدی. بعضی ها مال وقتهایی هستن که دلت گرفته و کامیون کامیون توش بار غم خالی کردن. اینجور موقع ها وقت یادآوری خاطراته و آهنگ های اون روزها. یعنی اصلا یه فولدر سلکشن هست برای اینجور آهنگ ها. همینطور که آهنگ عوض میشه ذهن تو هم از این آدم پر میکشه میره به اون یکی. از این سفر به اون بوسه، از این خونه به اون شهر، از فلان شب به بیسار مهمونی. یه سری دیگه هستن اما که وقتی می خوای گوش بدی باید اولش آماده بشی. نمیشه همینطوری که پیژامه پاته و دور خودت می چرخی گوش کنی بهشون. باید سر و وضعت رو مرتب کنی، پاشی بری یه لیوان چایی عسل بریزی بیاری بذاری کنار دستت و سر و صدای اضافی نباشه دور و بر. بعد بشینی بذاری بالا و پایینت کنه اوج و فرودها، شعر و ملودی. بذاری ببره تو رو با خودش تا اون دورها. جوری که تموم شد ببینی فقط یه قلپ از چایی رو خوردی و اصلا نبودی تو اتاق، رفته بودی تو دنیای اون آهنگه. بلد که باشی دستورالعمل گوش کردن به هرکدوم رو می بینی که اینگار اصلا هر کدوم یه قصه داره برای خودش، یه کتاب خلاصه شده تو چند خطِ یا یه فیلم فشرده شده تو پنج دقیقه.