سالگرد

چمدونها همینطوری سه ماه بود که گوشه اتاق بودن. هر دفعه یه چیزی به ذهنم می رسید و درش رو باز می کردم و می ذاشتمش تو چمدون. چمدون ها هی پر تر و پر تر میشدن و دل من هی خالی تر میشد. مجسمه کوچیکی، دفترچه یادداشت قدیمی، سی دی ها و یادگاریهای ریز رو از گوشه و کنار بر میداشتم می ذاشتم تو چمدون ها. کمدم و اتاقم هی خالی تر میشد. از کتابها فقط چند تا دونه که خیلی عزیز بود رو برداشتم. عکس ها و آهنگ ها رو سر صبر میریختم رو سی دی. چه خاطره ها که زنده نشد با دیدنشون.شوخی که نبود بیست و چند سال رو باید جمع می کردی تو دو تا چمدون. مهم نبود که ده تا چمدون هم کم بود. باید هی گلچین می کردم و سبک سنگین، مدام تو انتخاب که کدوم عزیزتره که بد پوستی می کند ازم. یادگاریهای روزهای آخر هم جا می خواست. گردنبند مروارید بچه ها یا یا مداد وحید که هر روز باهاش می نویسم یا اون توپ طلایی لاله که گردنمه هنوز. بخشیدن فیلم ها و یه عالمه چیز دیگه به بقیه و کارتن کردن یه عالمه خاطره و گذاشتن ته انباری که اگه یه روزی روزگاری برگشتی بتونی گذشته رو ورق بزنی از تو جعبه ها. دوره خداحافظی با تئاتر شهر و جاهای مختلف شهر که خاطره داشتم ازشون، کنسرت آخر شجریان، کافه بیست و یک آخر و استیک زرچِ آخر. هی مدام یادآوری به خودت که این آخرین باره خوب ببین، بو کن و یادت نگهدار. هی مدام از آدم ها عکس گرفتن تو ذهنت. بغل کردن های آخر و بوسه های آخر. تا دم در رفتن و نگاه کردن که از پیچ کوچه می رفتن همه و دیدار آخر هم تموم میشد. و اشک هایی که نمی شد جلوشون رو گرفت. شب یلدای آخر و گریه طولانی جدا شدن از تو کنار اتوبان و اون خداحافظی طولانی توی فرودگاه که اینگار قرار نبود تموم بشه. امروز از همه اینها یکسال گذشت.